دلی که حسینی است به هر طرفش میل نیست

این روزها هرکس یک جور ارادت خود را به سید الشهدا نشان می دهد ....نام حسین غوغا می کند و دل ها را به لرزه در می آورد .. همه دلها هر سال این موقع حسینی می شود و پیام هل من ناصر حسین را که هر روز و هر صبح تکرار می شود و گوش ها یرای شنیدنش را ندارد با صدایی رسا می شنود ..هر سال حسین دل ها را تا کربلا می برد اما به زور نگهشان نمیدارد امرش را برمیدارد می گوید هر که میخواهد بازگردد و بعضی از ما همانند آنهایی که وقتی چراغها را در کربلا خاموش کردند رفتند ،بی سر و صدا می رویم پی زندگیمان و فکر می کنیم دلمان حسینیه ... اما اگر بشنویم ندایی نهیب می زند :

دلا مباش چنین هرزه گرد و هرجایی

که هیچ کار زپیشت بدین هنر نرود

دلی که حسینی است به هر طرفش میل نیست

دلی که حسینی است گه به این ور و گه به آن ور نیست

به فکر دل و دل بخواه و من می خاهم نیست

به فکر حسین است و آنچه حسین می خواهد...

نکند ما هم برویم برای حسین اشک بریزیم ، اشکی که عزیزترین هدیه الهی است و پاک کننده گناهان و جلا دهنده روح و قلب و.... وبعد باز هم برگردیم ،نکند چشممان گریان اباعبدالله باشد و ظاهرمان آنگونه که دشمنان خدا می خواهند !!! نکند با این القائات شیطانی فریب بخوریم که مهم دل است و نه ظاهر ! و یادمان برود ظاهر ما تجلی درون ماست نکند ... نکند یادمان برود پیام قیام عاشورا را که امر به معروف و نهی از منکر بود و نسبت به غرق شدن دوستان و اطرافیانمان بی تفاوت باشیم و سکوت کنیم و به بهانه جذب حداکثری لبخند بزنیم و لبخند بزنیم و لبخند بزنیم....در روزهایی که لذت فرمان بردن از خدا ازمان گرفته شده است و از یاد برده اینم که نفس انسان سرکش است و هر لحظه که رهایش کنی در اوج نزدیکی به خدا هم باشد همه چیز را از دست خواهد داد و پی جنود شیطان خواهد رفت ... نکند به بهانه اینکه عیبی ندارد ،نباید یک تار مو و یک رنگ ناخن بین ما فاصله بیندازد ،لبخند بزنیم و کم کم به یقین برسیم که فاصله ای نیست .. و در این میان هیچکس به این فکر نکند فاصله اندازه یک ظاهر نیست ،اندازه سرنوشتی است که در حال نابود شدن است ،سعادت ابدی که رو به زوال می رود ... یعنی آنقدر زندگی ابدی مان برایمان بی اهمیت شده که سکوت کرده ایم ؟؟؟؟ حال بگذریم از این که مسئله ما تنها حجاب نیست ، عفاف است ، عفافی که هم در مردان و هم در زنان رو به فناست و رفتارهایی که به آن بی توجه ایم، غیرتی که غریب شده ... که امام علی علیه السلام می فرماید : عفت هر مرد به اندازه غیرت اوست .. و حیایی که که دیگر تعرف شده نیست .. غرق شدن انسانها و غرق کردن اطرافیان با خود و به هم خوردن خانواده ها و لبخند و لبخند و سکوت.... و خدا در این میان از یاد رفت

سکوت و سکوت در مقابل زیر پا گذاشتن احکام خدا و بی عفتی و بی وجدانی و ظلم و... و کم کم چهره هامان شبیه مردم کوفه شد ... اگر کمی به وجدانهای رو به خاموشی رجوع کنیم ندایی نهیب می زند که آیا این لبخندها با پنبه سر بریدن نیست؟؟ از پشت خنجر زدن نیست ؟؟ این دنبال محبوبیت رفتن ها تا به کجا؟! خداوند همچنان صبر می کند چون حلیم است ، ای صبر آنقدر زیاد است که حتی وقتی کار به امر به منکر و نهی از معروف هم رسید ،خداوند هنوز نظرش را از ما برنداشته است !!! نمیدانم ام این روزها بهتر نیست به این فکر کنیم که نکند به خاطر این بی تفاوتی ها به حال خود رها شویم !!نکند فرصتی باقی نمانده باشد!! بهتر نیست در این روزها با توسل به حسین به خدا پناه ببریم و از او بخواهیم ما را از این خمودی و سکوت برهانو تا بیش از این غرق نشویم؟؟!؟؟